नव्या युगातील नव्या दमाचा

केशवसुतांची माफी मागून त्यांच्या कवितेचे विडंबन तुमच्या भेटीस आजच्या शुभदिनी देत आहे

नव्या युगातील नव्या दमाचा अट्ट्ल बेवडा आहे
कोण मला ऊचलून घरी नेऊ शकतो मी पाहे
व्हिस्की, व्होडका, देशी दारू, न मी एक पंथाचा
तेच पतित की जे चालविती घोष दारूबंदीचा
चकण्यासाठीच माझी भूक,
'चतकोराने' (क्व्रार्टर) मला न सूख,
पब मधला मी नच मंडूक,
गुत्त्यास श्रावणी कुंपण पडणे अगदी मला न साहे
कोण मला ऊचलून घरी नेऊ शकतो मी पाहे

जिकडे जावे तिकडे माझी भावंडे आहेत
सर्वत्र गटारे लोळण्यास बघ मला दिसताहेत
कोठेही जा फेसाळणारी शांभवीच मज दिसते
कोठेही जा हातांमधले चषक पहा चमकते
कॉलेजातली तरूण मुले
दारूत जशी मोहाची फुले
बघता तन हर्षून "डुले"
मी त्यांची, ती माझी - एक गटार आम्हातून वाहे
नव्या युगातील नव्या दमाचा अट्ट्ल बेवडा आहे

पुजितसे मी कोणाला - तर मी पूजी दारूला
बाटलीमध्ये विश्व पाहूनी पूजी मी विश्वाला
'बास' ह शब्दच मजला नलगे, संपुष्टी हे लोक
आणुती तो, वर बूच लाविती फिरती दुनिया न देख,
"लहान मोठे" (स्मॉल्/लार्ज) मज न कळे
सॉफ्ट हार्ड हे द्वयही गळे
देशी विदेशी भाव पळे
सर्वच अट्ट्ल बेवडे जवळ त्या गुत्त्या जवळी मी राहे
कोण मला ऊचलून घरी नेऊ शकतो मी पाहे

चकण्या करिता काजूवरती कण चढती लवणाचे
स्वान्तसुखाच्या केंद्राभवते पाक मधूर मदिरेचे
आत समचि ऊदास हृदय वरी स्रदृश आनंदी तो फेस
परी अन्या वाटेला लावी वाहत गटारी तोच
अशी स्थिती ही असे जनी
बेहोष मुक्त तरूण मनी
चिंतामुक्त गटारी दिनी
चंगळाचे साम्राज्य स्थापू बघत काळ जो आहे
प्रेषित त्याचा नव्या युगाचा अट्ट्ल बेवडा आहे

मुकुल जोशी